Czy zawsze więcej oznacza lepiej. Mianem podwójnej diagnozy określamy w psychiatrii współwystępowanie zaburzeń psychicznych, zwykle psychotycznych lub afektywnych i uzależnienia. Wiele badań wykazało zwiększoną zapadalność pacjentów uzależnionych od środków psychoaktywnych na zaburzenia psychiczne. Problem jest złożony, często uzależnienie poprzedza wystąpienie zaburzeń psychotycznych i odwrotnie z większą częstością na choroby psychotyczne i nastroju chorują pacjenci uzależnieni od substancji odurzających.

Wśród substancji wywołujących tego typu zaburzenia najczęściej wymienia się: alkohol, THC, Amfetaminę, LSD, prawie wszystkie psychostymulanty. Czasami postawienie dokładnego rozpoznania „podwójna diagnoza” jest bardzo trudne. W niektórych przypadkach trudno dowieść czy pierwotne były zaburzenia endogenne, czy też przyjmowanie środków psychoaktywnych spowodowało wystąpienie zaburzeń.

Leczenie pacjentów u których psychozy czy też zaburzenia afektywne występują w przebiegu uzależnienia polega na skupieniu się na zespole zależności. Głównym celem jest utrzymanie abstynencji, objawy zaburzeń psychicznych przeważnie ustępują po zaprzestaniu przyjmowania substancji odurzających, czasami bardzo szybko. W ostrych objawach stosuje się leczenie farmakologiczne, z reguły krótkotrwałe. Natomiast u pacjenta występują równolegle schorzenia psychotyczne endogenne i zespół zależności, terapia jest złożona. Powinna uwzględnić obie choroby. Warunkiem koniecznym rozpoczęcia leczenia jest utrzymanie abstynencji. Następnie dążymy do wyrównania stanu psychicznego, ustąpienia objawów psychotycznych czy też wyrównania nastroju i tu wykorzystujemy głownie psychofarmakologię. Następnie wprowadzamy elementy psychoterapii i psychoedukacji. Gdy kontakt z pacjentem jest na tyle dobry, że może on uczestniczyć w zajęciach terapeutycznych, skupiamy się na leczeniu zależności wciąż kontynuując terapię farmakologiczną.